Dolce Vita

wystawa |Dolce Vita| BWA Zielona Góra
4|11 – 27|11
Dolce Vita to film dokumentujący spotkanie artystki z niepełnosprawnym mężczyzną, żebrzącym na zielonogórskim deptaku. Aleksandra Ola Kubiak podjęła próbę nawiązania relacji poprzez wspólną naukę tańca, która powodowała bliskość, wysiłek, bezpośredni kontakt fizyczny. Dolce Vita to opowieść o przekraczaniu granic swojej fizyczności i emocjonalności, to efekt zderzenia z rzeczywistością Innego. Wielokrotnie podejmowane przez artystkę starania, by znaleźć wspólny język, zmotywować do podjęcia nowego wyzwania napotykają barierę wyznaczoną przez status społeczny bohatera. Ogromny wysiłek dla obu partnerów i towarzyszące poznawaniu emocje kumulują się dopiero w ostatnim wspólnym tańcu.


Produkcja: BWA Zielona Góra, Fundacja Salony
www.bwazg.pl

Za pomoc w realizacji filmu dziękujemy Szkole Tańca Gracja oraz firmie „BUT-POL”


Jeśli relacja z innym zawiera coś więcej niż relację z tajemnicą, to jest tak dlatego, że do tego innego dociera się pośród codziennego życia, kiedy jego samotność i głęboka inność są już przesłonięte przez konwenans.
Emmanuel Levinas

Film Aleksandry Oli Kubiak dokumentuje spotkanie z niepełnosprawnym mężczyzną, żebrzącym na zielonogórskim deptaku. Twarze znane sobie z ulicy skonfrontowały się w nowej sytuacji. Artystka zaprosiła Pana Henryka do wspólnej nauki tańca, która trwała ponad cztery miesiące. Pozornie proste starania o nawiązanie relacji z drugim człowiekiem, okazywały się chwilami niemożliwe, podobnie jak próba motywacji.
Tango wymaga harmonii dwóch obcych sobie ciał, zrozumienia, akceptacji i ‚nauczenia się’ drugiej osoby. Ich współbrzmienie zostało zakłócone brakiem komunikacji, dystansem fizycznym i emocjonalnym. Taniec stał się metaforą stosunków międzyludzkich, pełnych niezgrabnych gestów, wstydu i nieśmiałości, towarzyszących pierwszym spotkaniom. Także problem niepełnosprawności jednego z partnerów schodzi na dalszy plan, gdy oboje stają wobec swojej fizycznej niemocy. Rolę mediatorki pomiędzy bohaterami przejęła instruktorka tańca, która podczas ćwiczeń, z pełnym zrozumieniem, próbowała dobrać parze choreografię, odpowiadającą historii ich znajomości.
Emocje, narastające podczas zajęć, skupiają się w ostatnim tańcu. Mogłoby się wydawać, że wspólny występ będzie dopełnieniem obowiązku ukończenia dzieła, któremu poświęciło się wiele wysiłku. Jednak jest to moment, w którym następuje przesunięcie dotychczasowych barier, bohaterowie filmu otwierają się na siebie, doskonale rozumieją każdy swój gest, na twarzach rysuje się niepojawiająca się przedtem mimika. Ich przenikające się spojrzenia świadczą o znajomości ciał i zachowań towarzyszących wspólnemu wysiłkowi.
|Dolce Vita| odpowiada myśli Emmanuela Levinasa, że poprzez różnice |ja – ty|, relacja z innym staje się niemożliwa. Partnerstwo bohaterów jest epizodem, który kończy się wraz z nagraniem ostatniego wspólnego tańca.

Tekst: Marta Gendera



Możliwość komentowania została wyłączona.